Silang mga nagdudugtong sa ating buhay.
Pagbubungkal ng tigang na lupang taniman,
ang kanilang talos na ikinabubuhay.
Sandata nila ay araro at matikas na kalabaw.
Hind nila alintana,walang sukdulang paghihirap.
Matungkab man ang palad at magkasugat.
Manakit man ang kasukasuan at magkalagnat.
Mabilad man sa init, malapnos man ang balat.
Lahat ay titiisin, may mahain lamang tayo sa hapag.
Karamihan ay aba, yan ang mapait na reyalidad.
Silang mga nilalang na sa yaman ay salat.
Kaya katoto nais ko Sa'yo na ipamulat.
Hindi habag natin ang kanilang hinahangad;
kundi ang respeto, na sa kanila ay nararapat!
Sapat na ulan at init kanilang yaong inaasahan.
Hindi bagyo, matinding sigwada o amihan;
na dulot ay baha na sumasalanta sa mga taniman.
Lahat ay maglalaho, kanilang pinaghirapan.
Tinangay sa paraiso ng kawalan ni Inang kalikasan!
Sa gitna ng unos hindi nawawalan ng pag-asa,
sapagkat batid nilang may panibagong umaga.
Kalakasan ng loob pinagiigting nila at
pagtitiwala sa Diyos na may likha ng langit at lupa.
Sa pagkasadlak sa putik, muling ibabangon sila!
No comments:
Post a Comment