Naglaho na ang glorya na iyong angkin,
sinaid ng siphayo, pagdurusa't panimdim.
Sa kuko ng kahirapan, ikaw ay napailalim.
Sugatan ang iyong puso, handa ka ng ilibing.
Katawan mo ay inuuod ng mga kasakiman.
Mag-isa ka sa hukay wala man lamang nakiramay.
Noon nga na ikaw ay malakas pa at buhay,
wala kang pakundangan na babuyi't pahirapan.
Ang nais mong kalayaan inukit lang sa libro.
Isinusuot ang maskara tuwing sasapit ang Hunyo,
subalit ang lahat ay isa lamang pagbabalatkayo.
Hindi ka nakahulagpos sa pangil ng pagkabigo.
Iyong mga anak ang sila sa'yo ay nagmalupit.
Hindi ka nila inaruga, hindi ka nila inibig.
Inuna ang sarili at isinarado kanilang pandinig;
sa mga impit mong panaghoy walang nakaulinig.
Inang bayan tuluyan ka nang naligaw,
walang kaulayaw sa malamig mong himlayan.
No comments:
Post a Comment