Pilipinas kong mahal dangal mo ay dinungisan,
ng mga namumunong puro kabuktutan ang alam.
Kanila kang pinahihirapan at linalapastangan.
Ipinagkakait Sa'yo ang kalayaan,
ng mga ganid at hayok sa kapangyarihan!
Mga aba mong anak sa kahirapan nasadlak.
Tila walang katapusan at wala ding lunas.
Punyal ng kabiguan unti-unti, sa puso mo ay itinatarak.
Hanggang ang glorya moy gumuho,
tuluyan kang bumagsak sa putik ng pagkawasak!
Tinigang ang mga lupa mo sa kanilang pagnanakaw.
Wala silang inisip kundi sarili nilang kapakanan.
Wala silang pakialam kahit ikaw ay maparam.
Basta sila ay magkamal,
ng limpak-limpak na salapi at kayamanan.
Hindi pa nakuntento sa ibang bansa, ikaw ay binugaw pa.
Sa mga ilan mong binhi sa lupa ng dayuhan naaalila.
Ginagawa nila ito upang tulungan naghihingalo mong ekonomiya.
Subalit lahat ng pinaghirapan,
ay nawalan ng kwenta sapagkat linulustay lamang nila!
Alam kong pagod ka na Bayan kong maalam.
Subalit hindi mo sinusuko ang mga anak mong mahal.
Magdanas ka man ng matinding paghihirap.
Hindi ka manlulumo,
Sapagkat talos mong may Diyos na Sa'yo ay mag-aangat!
No comments:
Post a Comment